korte broek

Vandaag stond er eigenlijk een rustige dag op het programma. Gedaan met nachtdienst, dus uitslapen, naar de winkel gaan, een beetje werken voor de vzw, … Maar een kort telefoontje gooide mijn dagindeling overhoop: er zijn te veel zieken op het werk en we zoeken dringend een invaller. Dus kan ik zodadelijk terug gaan werken. Mijn eerste recuperatiedag zal ik dus al werkend doorbrengen.

Omdat ik dinsdag niet was gaan lopen, moest ik vandaag zeker gaan lopen. In zeven haasten heb ik wat gegeten en ben ik vertrokken. Gelukkig verzachten mijn nieuwe schoenen (ze zijn goedgekeurd) en mijn loopkleren - net uit de was, dus fris geurend naar wasproduct - de omstandigheden een beetje. Normaal gezien moest ik 3x15 minuten lopen vandaag, maar ik ben 1x20 en 1x25 minuten gaan lopen, het programma van dinsdag.

Het lopen ging goed, al voelde ik me nog steeds niet al te fris. Mijn lichaam zit nog in een ander leef en slaapritme. Omdat het zacht weer was, had ik besloten mijn short terug uit de kast te halen. Blijkbaar vinden automobilisten dit een bijzonder verschijnsel: ik had nog niet dikwijls zoveel bekijks.

En nu dus gaan werken - ik kan niet zeggen dat het helemaal van harte is.

nieuwe schoenen

M heeft voor de vzw een half jaar in Plettenberg Bay gezeten om daar ons nieuwe project op te starten. We zijn haar zondag gaan opwachten in Zaventem, het toeval wilde dat ze gelukkig ook die avond terugkwam (sorry om de romantiek te verpesten W, maar ze heeft dat daar zo geweldig gedaan dat we niet anders konden dan haar op te wachten om haar welkom te heten). Blijkbaar heeft M loopervaring, want ze wist me te vertellen dat loopschoenen maar X aantal kilometer meekunnen… Ik vermoed dat ik daar na 6 jaar toch al wel zal over zitten, dus ik heb echt nieuwe schoenen nodig. Zeker omdat ik pijn blijf hebben aan mijn achillespees als ik ga lopen. Hopelijk ligt het aan de schoenen…

Snel nieuwe loopschoenen kopen bestaat blijkbaar niet. In de winkel moest ik (1) eerst schoenen passen, (2) op de loopband een stukje lopen terwijl dat gefilmd werd (lopen op een loopband is niets voor mij, ik viel er de eerste keer bijna af) (3) waarna mijn loopstijl geanalyseerd werd – voor de geïnteresseerden, ik loop goed: mijn hielen komen mooi eerst op de grond, en mijn voeten komen verticaal neer, ook zoals het moet. Dan (4) uit de schoenenparen die het meest geschikt zijn voor mij een duo kiezen en (5) betalen. Na een dik half uur stond ik terug buiten met een nieuw paar schoenen onder de armen.

Schoenen die ik vandaag niet ga gebruiken. Heb vannacht nachtdienst gehad en ben veel te vroeg wakker geworden, waardoor ik me al niet al te fris voel. De geplande 1x20 en 1x25 minuten zullen niet voor vandaag zijn… Het schuldgevoel knaagt toch een beetje dat ik niet ga lopen vandaag.

een half uur lopen?

Vandaag de eerste dag dat ik 30 minuten aan een stuk moet lopen. Aangezien 25 minuten de afgelopen dagen geen probleem leek te zijn, zullen die 5 extra het verschil niet maken.

Na een veel te korte nacht (neen, ik ben niet zwaar door gaan zakken, maar had avonddienst en ochtenddienst na elkaar op het werk en dan nog eens een uur minder geslapen door het zomeruur) heb ik na thuiskomst even een muizenslaapje gedaan op K zijn schoot (en als K op zijn gemak naar de koers kon kijken, wilde hij daarna wel met me mee fietsen en naar de winkel gaan). Om goed terug wakker te worden, is gaan lopen de ideale oplossing.

Het lopen op zich ging goed, al dacht ik na de eerste 15 minuten dat ik er al 30 had gelopen. Had even een dipje, maar dit was snel voorbij. Omdat ik 30 minuten maar weinig vond, heb ik er zelf nog maar een dikke tien aan vastgemaakt. (De tijd die ik nodig heb om van het sportkot terug naar mijn thuis te lopen). Lopen kan je achteraf toch een zalig gevoel geven.

geen goesting

Ik ga niet vandaag. Punt uit.


En mijn achillespees doet weer pijn.

daar is de lente, daar is de ...

Eindelijk is de lente daar. OK, de lente is al twee dagen bezig, maar vandaag is de eerste dag dat het ’s avonds nog aangenaam is buiten. Een ideale temperatuur om te gaan lopen na een iets te drukke dag. Van vriend K mocht ik eigenlijk niet alleen gaan lopen, maar aangezien de andere loopvriendjes al andere plannen hadden, ben ik toch maar alleen gegaan.

Het lopen ging vreemd genoeg goed. Vreemd genoeg, omdat ik nog maar een uurtje daarvoor een grote maaltijd (Mexicaans) had verorberd. Ik begon aan het lopen met een lichte steek in mijn linkerzij die heel de tijd heeft aangehouden, maar ik had er niet echt veel last van. Waar ik meer last van had, was opnieuw mijn achillespees. Zou het dan toch aan mijn schoenen liggen of is de belasting van het lopen op korte tijd te zwaar voor mijn lichaam.

Je voorbereiden op de 20 km van Brussel in 14 weken is een mooi schema in theorie, maar in de praktijk loopt dit alles toch niet vlekkeloos. Je moet 4x in de week gaan lopen, wat niet altijd even makkelijk is, als je daarbuiten ook nog gaat werken en nog een beetje een sociaal leven wil behouden. Daarnaast mag je dan in de 14 weken ook geen al te grote blessures oplopen of je ligt out – en achter op schema. Gelukkig dat ik maar voor de 20 km ga en niet voor een marathon. Nog een dikke twee maanden en het is zover. Ik blijf twijfelen of het me gaat lukken.

Ik vergeet bijna het belangrijkste wapenfeit van de dag te vertellen. Mijn eerste sponsor voor de 20 km is binnen: mijn loopmaatje van vorig jaar tijdens de 20 km, E. Dankzij haar heb ik de 20 km vorig jaar tot een goed einde gebracht. Zonder haar morele steun was ik er niet geraakt. Spijtig genoeg kan ze wegens examens dit jaar niet meelopen, daarom dat ze de vzw dit jaar via mij sponsort.

wegpiraten

Deze ochtend ‘vroeg’ uit mijn bedje, om samen met A te gaan lopen op het sportkot. We vertrekken al lopend bij ons thuis en ontmoeten we elkaar om 9u15 op het sportkot. Zo gezegd, zo gedaan. En het was leuk, om eens iemand tegen te komen op het sportkot die je goed kent. Vandaag stond er 2x20 min lopen voor me op het programma - het begint langzaam aan een stevige inspanning te worden - en het ging vlot. Ik ben gaan lopen zonder hartslagmeter, maar heb de goede raad van J in het achterhoofd gehouden: niet te snel lopen, zorgen dat je hartslag niet te hoog gaat, zodat je geen melkzuur aanmaakt.

De laatste tien minuten naar huis, moet ik in de ‘achterafstraatjes’ van L lopen, maar ook daar kom je af en toe grappige situaties tegen. Zoals deze ochtend. Tijdens het lopen, ontdek ik dat er een kleine file ontstaan is in de straat. De reden: een oude dame die probeert vanuit haar garage de baan op te rijden. Op hetzelfde moment staat er een andere oude dame in het midden van de straat alle auto’s, fietsers en voetgangers langs beide zijde tegen te houden, zodat deze oude bestuurster langzaam uit haar garage kan rijden. Ondanks het feit dat alle auto’s stil staan, slaagt ze er bijna in om een van de wachtende auto’s aan te rijden. Natuurlijk, nu ik dit neerschrijf is het minder grappig dan op het moment zelf (K heeft het trouwens ook altijd over B-humor, dingen waar alleen ik om moet lachen), maar een ding is zeker: dit oude dametje zou niet meer met de auto mogen rijden. Ze is een gevaar op de weg.

steppen

Vandaag zou het de tweede dag op rij zijn dat ik moet gaan lopen, maar ik heb echt geen zin. Ik moet nog van de Kempen terug naar Leuven geraken (zonder auto, binnen voor onderhoud), en het is ijzig koud.

Eenmaal aangekomen in Leuven ga ik op bezoek bij loopmaatje B om te vragen of ze al is gaan lopen vandaag, zodat ik misschien toch nog de moed vind om te gaan. Maar helaas, ze is deze ochtend al gaan lopen in haar eentje.

Om toch een beetje sport en inspanning te leveren vandaag, beslis ik om een half uurtje te staan steppen bij B. thuis. De ‘sport’ waarvan ik eerst dacht dat ze een aangenaam en gemakkelijk alternatief zou zijn, valt best tegen. Steppen kan je echt niet vergelijken met lopen: het zijn vooral de bovenbeenspieren die een inspanning moeten leveren. En zweten dat ik doe. Maar nadien voel ik me voldaan. Volgens K telt het niet, maar zelf is hij toch niet op dat toestel gekropen…

met mama het bos in

Zoals eerder deze week aangekondigd, ben ik vandaag gaan lopen met mijn mama en haar persoonlijke coach (J, haar vriend, die al fietsend onze tijd en hartslag in het oog hield).

Onze fietstocht naar het loopparcours in de ‘Kempensche’ bossen verliep vlekkeloos, juist zoals onze eerste kilometer al lopend in de bossen - blijkbaar heb ik mijn eerste km aan 12 km/u gelopen, wat wel erg snel is voor mij, meestal loop ik rond de 9 km/u. Maar kort daarna ontstonden de eerste problemen. Mijn mama en ik lopen niet met dezelfde snelheid, waardoor J steeds heen en weer tussen ons moest fietsen om ons de weg te wijzen en onze hartslag in het oog te houden. Best een grappig zicht.

Aangezien ik de weg in de bossen niet kende (ik heb een hopeloos oriënteringsvermogen, zelfs op plaatsen waar ik al honderd keer ben geweest) liep ik af en toe verloren. En het feit dat mijn muziek op stond (onder andere de nieuwe Belle & Sebastian), waardoor ik de instructies van fietsende GPS J niet altijd hoorde, verbeterde daar niet veel aan. Een mogelijke liefde van J voor een i-pod is bij deze ook op voorhand kansloos. Ondanks het verloren lopen en het op stang jagen van J met mijn i-pod, deed het lopen in de bossen met mama me ontzettend deugd – voor herhaling vatbaar.

lopen is niet fijn

Wat kan ik vandaag allemaal vertellen over mijn loopprestatie? Niet echt veel. Het was een ellendige looptraining. Ik voelde me nadien ziek en misselijk,… Een fenomeen dat ik een aantal weken geleden nog eens meegemaakt heb en liever niet meer meemaak. Herhaaldelijk heb ik gedacht om te stoppen, maar heb het zoals alle andere keren toch weer volgehouden, waar ik best een beetje fier op ben.
Als alles goed meezit, ga ik zaterdag met mijn mama lopen, die ondertussen ook de loopkriebels heeft te pakken. Nog eens lopen in de verse, frisse boslucht van de stille Kempen.

terug lopen - eindelijk

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik voor de laatste keer ben gaan lopen, maar in werkelijkheid is het nog geen 5 volle dagen. De goesting om terug te gaan lopen zit er stevig in. Alleen heb ik een beetje schrik wat mijn achillespees er van gaat vinden. Normaalgezien zou ik deze avond samen met A een stukje gaan lopen op sportkot (veiligste ondergrond voor mijn achillespees), maar net voor ik wil vertrekken, belt ze af. Ze heeft (of is het is, of mag het allebei?) haar loopschoenen thuis vergeten. Spijtig. Dan haal ik mijn grote vriend de ipod maar uit de lade.

De muziek viel vandaag een beetje tegen, maar het lopen ging fantastisch. Het was buiten ook ideaal weer om te gaan lopen. Ik begon zelfs al te dromen van de eerste lente-avonden die niet meer zover weg zijn (al denkt het KMI daar anders over). En blijkbaar was ik niet de enige: ik ben ontzettend veel lopers tegen gekomen tijdens mijn tocht - altijd leuk om te weten dat je niet alleen afziet.

Aangezien ik vorige week twee loopbeurten heb overgeslagen, herneem ik het programma van vorige week maar. Maar goed dat ik een aantal weken speling heb tussen het einde van mijn loopprogramma en de 20 kilometer.

pijn

De pijn aan mijn achillespees is nog niet helemaal verdwenen, al is er een opmerkelijk verschil te merken tegenover donderdag. Om de goede raad van vrienden op te volgen, heb ik beslist om dit weekend niet te gaan lopen. Ik moet proberen zoveel mogelijk te rusten (maar hoe kan ik dit als ik dit weekend moet werken en zaterdagavond nog naar onze fuif moet). Zou het misschien aan mijn schoenen liggen dat ik nu pijn krijg of zouden het toch die vervelende hellingen van dinsdag zijn geweest?

vzw dreamcatcher fuift, u toch ook?

Deze ochtend om negen uur hadden A. en S. (twee vriendinnen die door mijn blog ook (terug) zijn beginnen te lopen) afgesproken op het sportkot, maar aangezien ik nog een beetje te moe was (de wereld mee helpen verbeteren op café - na een vergadering met de vzw), ben ik er niet op tijd geraakt.

Tegen half elf ben ik dan maar op mijn eentje gaan lopen, maar met nieuwe muziek op mijn Ipod (Antony and the Johnsons [in de eindgeneriek van de eerste Parelvissers, toen was ik helemaal verkocht], Cocorosie en Jack Johnson – noot voor Ifpi: allemaal geript van CD’s uit onze eigen collectie). K. vindt het geen goede loopmuziek, ik wel.

Het lopen ging een beetje moeizaam. Het was dan ook 5x9 minuten lopen, iets wat ik minder graag doe. Geef mij dan maar 3x15. Maar het schema schreef me die 5x9 voor vandaag, dus doe ik ze plichtsbewust.

Het was rustig tijdens het lopen, ik ben maar twee andere lopers tegengekomen. Waarschijnlijk had het weer er veel mee te maken. Het heeft hier afgelopen nacht veel geregend en deze ochtend was alles nog vrij nat. Na het lopen waren mijn schoenen, sokken en het onderste deel van mijn broek dan ook doornat. Wat het lopen ook al minder aangenaam maakt.

Deze week ga ik nog maar een keer kunnen gaan lopen in plaats van twee (de tweede keer dat ik me niet aan het schema houd). Ik denk dat ik mijn eerste echte blessure dinsdag heb opgelopen. Ik heb enorm veel pijn aan mijn linker achillespees. Vooral tijdens het op- of aflopen van trappen. De remedie hiervoor is – denk ik toch – best een tijdje rustig aan doen. En dit komt me voor dit weekend niet slecht uit, aangezien we deze zaterdag met de vzw - waar ik dus voor loop - een fuif geven in de Blauwe Kater in Leuven. Allen daarheen!

hiep hiep hoera voor mezelf

Ben, de grote dag is aangebroken, vriend K. is vandaag mee gaan lopen! En hij heeft er maar ineens een zwaar parcours van gemaakt. Het landschap daarentegen was heel mooi, net zoals het weer. Spijtig dat ik mijn fototoestel niet bij had.

De eerste 11 minuten waren een marteling. Nog geen honderd meter ver of ik moest al een steile helling omhoog van vriend K., daarna even vlak en dan terug omhoog door het slijk. Na de eerste ronde heb ik even met het idee in mijn hoofd gelopen om te stoppen. Maar na mijn nu nog toegestane minuut rust, ging het stukken beter.

Ik heb ontdekt dat mijn conditie er in de afgelopen weken toch op vooruit is gegaan. Ik kan al pratend lopen, zonder dat ik last heb van mijn ademhaling en ik kan steile hellingen oplopen zonder neer te vallen bij aankomst. Het gaat de goede richting uit.

over zaventem en nylon

Deze ochtend ben ik mijn mama en haar vriend gaan afhalen op de luchthaven. Ze zijn 5 weken weg geweest, en ze vroegen hoe het gesteld was met mijn loopprestaties. Na mijn verhalen overwoog mama om ook te beginnen trainen… Ik ben benieuwd.

De luchthaven is voor mij een gezellige maar gevaarlijke plaats. Gevaarlijk omdat ik, steeds als ik daar kom, zelf zin heb om er weer op uit te trekken. De reiskriebels doen dan volop hun ding. Ik fantaseer ook graag over de verschillende, uiteenlopende redenen waarom deze mensen toevallig op hetzelfde moment daar zijn wanneer ik ze zie aankomen en vertrekken – de redenen van O.R., een tennisser waren wel duidelijk. Misschien moet ik binnenkort maar eens naar de film terminal gaan kijken.

Daarna de trein terug huiswaarts genomen, leve het openbaar vervoer, zelfs op een rustige zondag had de trein vertraging. Maar och, ik had toch geen haast om ergens te zijn. Thuisgekomen, ben ik dan met een beetje tegenzin gaan lopen. De tegenzin was vooral te wijten aan de koude. Om de koude te weren, heb ik deze keer nylonkousen aangedaan onder mijn loopbroek. En het had zijn resultaat, ik heb heel de weg warme benen gehad. Leve de nylon, zo licht en toch zo warm. Mijn kaken waren ook ongeveer bevroren toen ik terug thuis aan kwam, maar nylon over je hoofd is iets voor bankovervallers in slechte films.

Het lopen zelf ging goed, al kreeg ik tegen het einde toch pijn in mijn knieën. Maar kort na het lopen was die pijn alweer verdwenen, dus ik mag zeker en vast niet klagen.

Op naar de volgende week…

leve bram!

Terug tijd om te gaan lopen. Ik heb even getwijfeld om samen met Evy Gruyaert te gaan lopen (en nog zoveel andere mensen), maar heb toch maar besloten om alleen te gaan lopen. Mijn loopmaatje kon vandaag niet mee. Spijtig. Ik heb me dan maar getroost met mijn muziek.
K, ik heb gedaan wat je me gevraagd hebt: ik heb gelopen op steile stukken om mijn benen eraan te laten wennen. Ze af en toe wat extra laten afzien kan geen kwaad. Ze (mijn benen) hebben er blijkbaar niet echt last van. Tijdens het lopen, kwam ik een vriend tegen in zijn auto. Best leuk om zo totaal onverwacht iemand tegen te komen. Je ziet Bram, ik ben dus echt volop aan het trainen voor de 20 km - wat ik hier schrijf is niet verzonnen. Wie weet kom ik nog als eerste van ons twee over de eindstreep.

ik loop niet

Vandaag ben ik spijtig genoeg niet gaan lopen. Ben deze ochtend gaan werken en kort daarna moest ik vertrekken richting Antwerpen voor een optreden van Stef Bos - en het was koud en ik was moe en ik had geen zin. Het optreden was leuk, het bezorgde me af en toe kippenvel. Of het even goed was als het optreden van dEUS (ik zat op de terugweg naar L met dEUS-gangers op de trein) kan ik niet zeggen.