met mama het bos in

Zoals eerder deze week aangekondigd, ben ik vandaag gaan lopen met mijn mama en haar persoonlijke coach (J, haar vriend, die al fietsend onze tijd en hartslag in het oog hield).

Onze fietstocht naar het loopparcours in de ‘Kempensche’ bossen verliep vlekkeloos, juist zoals onze eerste kilometer al lopend in de bossen - blijkbaar heb ik mijn eerste km aan 12 km/u gelopen, wat wel erg snel is voor mij, meestal loop ik rond de 9 km/u. Maar kort daarna ontstonden de eerste problemen. Mijn mama en ik lopen niet met dezelfde snelheid, waardoor J steeds heen en weer tussen ons moest fietsen om ons de weg te wijzen en onze hartslag in het oog te houden. Best een grappig zicht.

Aangezien ik de weg in de bossen niet kende (ik heb een hopeloos oriënteringsvermogen, zelfs op plaatsen waar ik al honderd keer ben geweest) liep ik af en toe verloren. En het feit dat mijn muziek op stond (onder andere de nieuwe Belle & Sebastian), waardoor ik de instructies van fietsende GPS J niet altijd hoorde, verbeterde daar niet veel aan. Een mogelijke liefde van J voor een i-pod is bij deze ook op voorhand kansloos. Ondanks het verloren lopen en het op stang jagen van J met mijn i-pod, deed het lopen in de bossen met mama me ontzettend deugd – voor herhaling vatbaar.