over zaventem en nylon

Deze ochtend ben ik mijn mama en haar vriend gaan afhalen op de luchthaven. Ze zijn 5 weken weg geweest, en ze vroegen hoe het gesteld was met mijn loopprestaties. Na mijn verhalen overwoog mama om ook te beginnen trainen… Ik ben benieuwd.

De luchthaven is voor mij een gezellige maar gevaarlijke plaats. Gevaarlijk omdat ik, steeds als ik daar kom, zelf zin heb om er weer op uit te trekken. De reiskriebels doen dan volop hun ding. Ik fantaseer ook graag over de verschillende, uiteenlopende redenen waarom deze mensen toevallig op hetzelfde moment daar zijn wanneer ik ze zie aankomen en vertrekken – de redenen van O.R., een tennisser waren wel duidelijk. Misschien moet ik binnenkort maar eens naar de film terminal gaan kijken.

Daarna de trein terug huiswaarts genomen, leve het openbaar vervoer, zelfs op een rustige zondag had de trein vertraging. Maar och, ik had toch geen haast om ergens te zijn. Thuisgekomen, ben ik dan met een beetje tegenzin gaan lopen. De tegenzin was vooral te wijten aan de koude. Om de koude te weren, heb ik deze keer nylonkousen aangedaan onder mijn loopbroek. En het had zijn resultaat, ik heb heel de weg warme benen gehad. Leve de nylon, zo licht en toch zo warm. Mijn kaken waren ook ongeveer bevroren toen ik terug thuis aan kwam, maar nylon over je hoofd is iets voor bankovervallers in slechte films.

Het lopen zelf ging goed, al kreeg ik tegen het einde toch pijn in mijn knieën. Maar kort na het lopen was die pijn alweer verdwenen, dus ik mag zeker en vast niet klagen.

Op naar de volgende week…