kneusje

Deze week begin ik echt het schema van op de site van de 20 km te volgen: vandaag moet ik 4X5 minuten lopen.

De eerste vijf minuten waren een kleine ramp: ik heb een verkoudheid die technisch correct ademen (of toch datgene waarvan ik denk dat het dat is: inademen door de neus, uitademen door de mond) niet echt mogelijk maakte. Mijn neus zat dicht, mijn ogen begonnen te tranen van de koude lucht en bovendien kreeg ik een stekende pijn in mijn linkerflank. Even raasde het door mijn hoofd om te stoppen, maar die gedachte was weer even snel weg als ze opgekomen was.
De volgende vijftien minuten gingen beter omdat ik gek genoeg terug kon ademen langs mijn neus. Toch bleef het lopen moeizaam gaan. Ik had eerder het gevoel dat ik in de bergen aan het trainen was dan hier in het Leuvense. Ijle lucht, geen meter vooruit geraken, ….

Op het moment dat ik stopte met lopen, was alles vreemd genoeg terug normaal. Ik kon normaal ademen (rekening houdend met mijn verhoudheid), had geen stekende pijnen meer en was niet vermoeid door het lopen. Niets... Zou het het fijn stof zijn, mijn verkoudheid,...?

onscherp of artistiek?

Gisteren ben ik gaan eten met de vriendjes van de vzw in de worldkitchen. Ik heb verteld hoe goed ik al aan het trainen ben voor de 20 kilometer. K kon het niet laten om reclame te maken voor deze blog hoewel we hadden afgesproken eerst twee weken 'undercover' te bloggen - zou ik dat schrijven en lopen wel volhouden? Nu kan ik natuurlijk niet meer terug...

lopen is leuk

Net voor ik wil vertrekken om te gaan lopen vandaag vertelt een vriend me dat het geen goed weer is om te gaan lopen. Er zouden teveel stofdeeltjes in de lucht zitten. Met dit gegeven in mijn achterhoofd, vertrek ik toch op mijn looptochtje: ik heb vandaag een enorme behoefte aan lopen. Het is op mijn werk een zeer hectische en vermoeiende dag geweest en ik moet mijn nieuwste aanwinst voor mijn loopoutfit (die sportbeha) toch uitproberen. Ik heb vijf minuten extra gelopen, want het ging goed vandaag.

Vroeger vond ik lopen maar niets, het was eerder een verplichting tijdens de LO-lessen dan een aangename bezigheid waar ik zelf voor zou kiezen. En nu keek ik uren op voorhand al uit naar het moment om opnieuw te gaan lopen. Gek hoe iets dat ik vroeger verafschuwde ineens iets kan worden waar ik naar uitkijk.

blogstress

Blijkbaar moet je zo'n ding echt op de dag zelf invullen, want anders kloppen de datums niet meer. Want de post van vandaag, had hier gisteren moeten staan, en die van gisteren had hier ten opzichte van vandaag 3 dagen geleden moeten staan, maar die van morgen zal hier morgen staan, dat is overmorgen ten opzichte van gisteren...

UPDATE - Leve KF!!!

mode?

Mijn tweede dagje lopen zit erop. Van mijn vriend krijg ik nu al commentaar op mijn ‘o zo mooie joggingbroek’. Maar wat doet die broek er nu eigenlijk toe. Je gaat toch lopen om je conditie op peil te houden, om je fit te voelen voor de rest van de dag en in mijn geval ook nog om een doel te bereiken, zeker niet om er goed uit te zien in je jogging-outfit.
Maar eigenlijk heeft hij wel een beetje gelijk. Misschien moet ik toch maar een nieuwe broek aanschaffen. Het zal nog wel even duren voor het terug warmer weer wordt en ik mijn loopshort kan aandoen.
Oordeel zelf maar of je graag gezien zou willen worden in zo’n broek.

de eerste keer

Vandaag voor de eerste keer in lange tijd terug gaan lopen. Ik heb mezelf opgelegd om deze week te beginnen met 3X5 min. lopen met 2 min. wandelpauze.
Het is heel koud buiten, ik begin al te twijfelen of ik wel zal gaan lopen vandaag. Alle begin is moeilijk, maar we zetten door. Na een 20tal minuten kom ik zwetend terug binnen. Een warme douche later voel ik me herboren en ben ik fier op mezelf dat ik toch ben gaan lopen. En eigenlijk viel het allemaal wel mee, zeker met leuke muziek in de oortjes van de ipod shuffle van mijn vriend (misschien toch niet zo’n belachelijke aankoop als ik eerst dacht). Maar eerlijk gezegd dacht ik dat ik het geen 20 minuten zou volhouden.

’s Avonds bij B. gaan eten. Ze gaat terug meedoen, ons eerste gezamenlijke actiepunt is een goede sportbeha kopen.

waarom doe ik dit?

K. (mijn vriend) en ik zitten een flink jaar in vzw dREAMCATCHER. Af en toe organiseren we met deze vereniging activiteiten om geld in te zamelen – fun(d)raising, zoals we het wel eens noemen. De 20 km van Brussel was vorig jaar een van de activiteiten. Ik had me voorgenomen om de 2O km al wandelend af te leggen, samen met nog een aantal vrienden van de vzw. Maar daar sta je dan die zondag, tussen 25 000 andere mensen aan de startstreep. Van wandelen was er weinig sprake de eerste kilometer, aangezien je ergens in een grote groep mensen belandt die zich al lopend voortbeweegt.
Na verloop van tijd zie ik het bordje van de 4 km verschijnen. Joepie, ik heb al 4 km gelopen, maar daar stond ik dan alleen. Ik vond niemand van mijn groepje wandelaars terug. Gelukkig kwam ik toevallig E. tegen die ook voor onze vzw aan het lopen was. Samen besloten we om afwisselend te lopen en te wandelen (wandeljoggen heet dat blijkbaar) en zo alsnog de eindstreep te halen. Aan het bordje van de 19 km hadden we genoeg moed om al lopend de laatste kilometer in te gaan, maar die laatste kilometer was wel veel langer dan één kilometer – bedriegers!
Na drie uur en een handvol minuten bereikten E. en ik de eindstreep. Nooit had ik gedacht dat ik zoveel zou lopen. Strompelend ben ik tot de lopers die al waren aangekomen geraakt. Het gevoel waarvan ik toen dacht dat het pijn was, verzonk in het niets in vergelijking met de pijn de dagen nadien. Drie volledige dagen geraakte ik heel moeizaam uit mijn bed, kon ik amper gewoon wandelen, laat staan een trap op of af. Over heel mijn lichaam had ik pijn – ook in de delen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Na de vierde dag, kwam een depressie om de hoek loeren. OK, ik had de 20 km van Brussel gehaald, een hele overwinning voor mezelf, maar nooit meer zou ik ongetraind zo’n zware inspanning leveren. En zo begon ik een aantal weken later te joggen, samen met B. – het gepraat na het lopen maakte het alleen maar aantrekkelijker. Ik vertrok in de grote vakantie voor een maand naar het project van onze vzw in Langa (Kaapstad, Zuid Afrika) en de break in ons loopschema waarvan ik toen dacht dat ze tijdelijk was, bleek definitief te zijn.

Maar vandaag (zondag 23 januari) heb ik alle info verzameld om te beginnen trainen. Ik heb nog welgeteld 18 weken om me klaar te stomen. Volgens het schema dat op de site van de 20 km van Brussel staat, kan je als beginner in 14 weken je lichaam klaar krijgen om die 20 km uit te lopen.
Mijn besluit staat vast, maandag begin in aan mijn trainingsschema voor de 20 km. Nu nog hopen dat ik het volhoud...