daar is de lente, daar is de ...

Eindelijk is de lente daar. OK, de lente is al twee dagen bezig, maar vandaag is de eerste dag dat het ’s avonds nog aangenaam is buiten. Een ideale temperatuur om te gaan lopen na een iets te drukke dag. Van vriend K mocht ik eigenlijk niet alleen gaan lopen, maar aangezien de andere loopvriendjes al andere plannen hadden, ben ik toch maar alleen gegaan.

Het lopen ging vreemd genoeg goed. Vreemd genoeg, omdat ik nog maar een uurtje daarvoor een grote maaltijd (Mexicaans) had verorberd. Ik begon aan het lopen met een lichte steek in mijn linkerzij die heel de tijd heeft aangehouden, maar ik had er niet echt veel last van. Waar ik meer last van had, was opnieuw mijn achillespees. Zou het dan toch aan mijn schoenen liggen of is de belasting van het lopen op korte tijd te zwaar voor mijn lichaam.

Je voorbereiden op de 20 km van Brussel in 14 weken is een mooi schema in theorie, maar in de praktijk loopt dit alles toch niet vlekkeloos. Je moet 4x in de week gaan lopen, wat niet altijd even makkelijk is, als je daarbuiten ook nog gaat werken en nog een beetje een sociaal leven wil behouden. Daarnaast mag je dan in de 14 weken ook geen al te grote blessures oplopen of je ligt out – en achter op schema. Gelukkig dat ik maar voor de 20 km ga en niet voor een marathon. Nog een dikke twee maanden en het is zover. Ik blijf twijfelen of het me gaat lukken.

Ik vergeet bijna het belangrijkste wapenfeit van de dag te vertellen. Mijn eerste sponsor voor de 20 km is binnen: mijn loopmaatje van vorig jaar tijdens de 20 km, E. Dankzij haar heb ik de 20 km vorig jaar tot een goed einde gebracht. Zonder haar morele steun was ik er niet geraakt. Spijtig genoeg kan ze wegens examens dit jaar niet meelopen, daarom dat ze de vzw dit jaar via mij sponsort.