titelloos

Na een weekje van weinig sport vlieg ik er terug in. De laatste twee weken zijn aangebroken, nooit gedacht dat die 14 weken training voor de 20 kilometer zo snel voorbij zouden gaan, en zeker niet dat ik het ooit zou volhouden. In begin kon ik amper 10 minuten lopen zonder buiten adem te geraken, nu loop ik zonder problemen een uur (klinkt dit te hoogmoedig? - het is nu eenmaal zo). Mocht er in de laatste twee weken nog iets gebeuren waardoor ik niet mee kan lopen op 28 mei, dan is er nog niets verloren: ik heb de loopkriebels te pakken, en ben van plan om na de 20 kilometer te blijven lopen, maar dan zonder schuldgevoelens als ik eens een keertje oversla.

Vandaag een dik uur gaan lopen met KT. En ik moet zeggen, het gevoel dat ik de laatste keer had toen ik met hem ging lopen, klopt niet meer: ik ben niet meer het kindje dat achter papa aan zit te hollen. We zitten ongeveer op het zelfde looptempo. Misschien heb ik toch iemand gevonden om mee samen te lopen tijdens de 20 kilometer. Al kan je niet echt zeggen dat je alleen loopt als je in een massa van 25000 andere mensen loopt.