doelloos sporten

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik nog eens iets op mijn blog geschreven heb. Zelfs mijn mama vroeg al of ik nog aan sport deed. Dus hoog tijd om alle mensen gerust te stellen, maar vooral mezelf.
Ik ben nog aan het lopen en zwemmen, maar wel in een minder strak schema dan voor de 20 km.

Ik ben nog een paar keer gaan zwemmen en een keer een uurtje gaan lopen. En het gaat allemaal zonder veel moeite. Toch blijft er de angst, dat als ik niet voldoende blijf lopen en zwemmen, ik terug van nul moet beginnen en daar heb ik absoluut geen zin in.

En misschien is het wel waar, zoals sommigen me reeds vertelden: als je geen doel voor ogen hebt, is het moeilijker om vol te houden. Een aantal weken geleden stond er al eens iets te lezen over de triatlon, waar ik absoluut niet voor ga trainen, veel te zwaar. Maar er bestaat ook iets als een triatlon, waar je met drie kan aan meedoen. De ene loopt, de andere zwemt en de derde fietst. En dat is misschien wel iets voor me. Misschien toch terug een nieuw doel voor ogen.

Donderdag ben ik nog eens een keertje gaan lopen, maar door de aankomende hittegolf ben ik niet ver geraakt. De bedoeling was om een uurtje te gaan lopen, maar halverwege kon ik echt niet meer. De rest van de tocht hebben we (K ging de eerste keer sinds de 20 kilometer nog eens mee lopen) al wandelend afgelegd. Het was nog veel te warm om te lopen. En sindsdien ben ik nog niet opnieuw gaan lopen. Het is ontzettend warm, zelfs ’s avonds is het nog warm tot 22 uur. Veel te warm...
Maar ik zit niet stil. Gisteren ben ik nog eens een keertje gaan zwemmen samen met H. Aangezien ik vorige keer niet echt het voldane gevoel had van gesport te hebben, heb ik er een schepje bovenop gedaan. Ik heb een kilometer gezwommen. Niet aan een stuk. Ik ben halverwege even een paar minuutjes aan de kant blijven hangen. Maar ik heb die kilometer zonder al te veel problemen gehaald. Op naar de volgende zwemsessie zou ik zeggen. K is me al een kwarttriatlon aan het aanpraten...

Straks gaan we M&A uitwuiven in Zaventem. Ze vertrekken voor 5 maanden naar Zuid-Afrika om Die Sterreweg, het nieuwe project van vzw dREAMCATCHER verder uit de grond te stampen. Als hun verblijf een even groot succes gaat zijn als hun afscheidsbarbecue, dan kan het daar niet misgaan!

niet geschreven, wel gesport

De loopkriebels hebben me blijkbaar harder te pakken dan ik dacht. Ik ben dinsdag na de twintig kilometer twintig minuutjes gaan uitlopen - de benen even strekken na de 20 kilometer, heet dat dan hoogmoedig. Zaterdag 3 juni ben ik voor het eerst nog eens een uurtje gaan lopen en het ging bijna vanzelf. Alleen deed mijn knie op het einde wel een beetje pijn. Ik heb er na het lopen ijs op gelegd en het heeft geholpen. Een dag later voelde ze nog een beetje broos aan, maar de pijn was zo goed als weg. Het was best leuk om nog eens te gaan lopen. Door een druk werkschema had ik eerder die week nog geen tijd gehad om te gaan lopen en geloof het of niet, ik werd er een beetje treurig van. Ik had het gevoel dat ik iets miste.

Op Pinksterzondag wilde ik een paar baantjes gaan zwemmen, om de 'loopgewrichten’ een beetje te ontlasten en de andere spieren eens te gebruiken. Ik was benieuwd. Vroeger was ik een echte waterrat, maar het is ondertussen al jaren geleden dat ik nog eens echt gezwommen heb. Die eerste poging om te gaan zwemmen, viel in het water (hoe verzin ik het). Toen ik aankwam aan het zwembad, was het loket al gesloten. Blijkbaar is het zwembad op een zondag maar open tot vijf uur. De positieve noot aan de trip: ik heb nu een flyer met alle openingsuren van het zwembad. Zo zal ik de volgende keer niet meer voor gesloten deuren staan.

Mijn tweede zwempoging verliep beter. Het was heerlijk rustig in het zwembad. Buiten een jonge vrouw in de andere baan naast me, was er niemand. Voor heel even maar. Kort na mijn aankomst in het zwembad kwam er ook een school kinderen zwemmen. Gedaan met alle rust.
Als beginnende zwemster, wist ik natuurlijk niet hoeveel baantjes of hoe lang ik het beste kon zwemmen voor de eerste keer. Dus heb ik maar baantjes zitten zwemmen tot mijn armen moe begonnen te worden van steeds dezelfde beweging. Volgende keer denk ik dat ik toch iets langer ga zwemmen: later op de dag had ik het gevoel alsof ik helemaal niet was gaan zwemmen. Ik was niet moe, had nergens pijn of last van. Zou ik misschien te weinig gezwommen hebben? Of bestaat zoiets niet?

Eigenlijk is het fijn om nog eens een tekstje te schrijven op mijn blog. Wat eerder af en toe een zware opdracht voor me was - weeral eens iets schrijven over mijn loopervaringen, wie interesseert zich hier nu nog in, miste ik nu een beetje…. Af en toe ging ik wel nog eens kijken, en ik stond elke keer versteld: het aantal mensen die mijn blog lezen, blijft toch nog altijd stijgen. Hier is dus nieuw leesvoer voor de trouwe fans.