de naam van de kat van Churchill

Loopmaatje B ligt in het ziekenhuis voor een kleine ingreep. Nu zal ze zeker en vast niet meer meelopen met de 20 km. Ze heeft me gevraagd om voor haar kat te zorgen, de dagen dat ze in het ziekenhuis ligt. Het is al half negen en ik heb echt geen zin meer om uit het huis te komen. K wil kat N wel gaan eten geven en gaat tot daar lopen. K die gaat lopen en ik niet, dat kan niet. Dus beslis ik om ook mee te gaan lopen.
K wil de ring van L een keertje lopen. Veel zin om tussen al die gassen van de auto’s te lopen heb ik niet, maar het is al laat op de avond en het is redelijk rustig. Dus zo gezegd zo gedaan. De ring is ongeveer 8 km lang, de laatste honderden meters naar huis heb ik voor het eerst een sprintje gelopen. Blijkbaar had ik nog veel energie over. Mijn sprintje verliep moeiteloos. Ben ik dan toch echt in conditie??

druk

Is het het weer, of ligt het aan het uur waarop ik gaan lopen ben, maar vandaag was een topdag van joggers (lopers, atleten, slenteraars,...). Zelden kwam ik zoveel lopers (joggers, atleten, slenteraars,...) tegen. Het gaf me in ieder geval een fijn gevoel: het idee dat je niet alleen aan het afzien bent op dat moment. Lopen is blijkbaar bijzonder hot momenteel.

Gaan lopen als ik in een reeks van nachtdiensten zit, is nooit een feest: ik voel me dan meestal suf, moe en misselijk. Zeker na mijn eerste nacht. En dat dan in combinatie met een hevige zon, niet echt ideaal om te gaan lopen. Maar ik ben gaan lopen, ik blijf minstens drie keer in de week trainen. Maar het lopen was dus nog eens zwaar afzien.
Misschien moet ik een volgende keer eens proberen te gaan lopen vlak na mijn nachtdienst 's morgens nog, zo rond een uur of zeven. De stad is nog stil, de mensen zijn aan het ontwaken of beginnen naar hun werk te vertrekken en de zon begint zich klaar te maken voor de rest van de dag. Wie weet, gaat dat me beter af...

lopen met KT

Joepie, KT en ik gaan een keertje samen trainen voor de 20 km. Om hem een plezier te doen, pas ik mijn loopparcours een beetje aan: minder door de vervuilende auto-uitlaatgassen en een klein stukje door het park. Wat ik op voorhand een beetje vreesde, is ook uitgekomen.

KT is veel groter dan ik, wat ervoor zorgt dat hij veel grotere passen neemt dan ik. Af en toe voel ik me tijdens het lopen een klein kindje dat zijn papa probeert bij te benen. Gelukkig heb ik al meer trainingsuren achter de rug en kunnen we toch ongeveer even snel lopen. Na een uurtje trainen heb ik een voldaan gevoel. Voor mij is samen gaan lopen met KT voor herhaling vatbaar, ben eens benieuwd of hij zichzelf niet in de kreukels heeft gelopen...

vandaag niet

De aandachtige lezer heeft waarschijnlijk gemerkt dat ik de weerstandsloop van 8 minuten van donderdag heb overgeslagen. Die knie waarover ik het gisteren had.

Vandaag is het me ook niet gelukt. K is in mijn plaats gaan lopen, maar dat telt niet zeker. Ik doe mijn best om morgen wel te gaan. En woensdag. En vrijdag. En zondag. En dan ben ik zelf trainer aan het spelen, want het schema zegt iets anders.

kniepijn

Pasen en zeker de dagen erna zijn niet goed voor mijn gezondheid. Hele dagen doe ik niets anders dan op mijn dienst gekregen paaseitjes (van collega’s en patiënten) verorberen. En ook de paaseitjes die we hebben meegenomen van bij K thuis (vakkundig verstopt door papaK - K, zijn broer en ik zijn per slot van rekening nog maar 26, 20 en 26 en rapen ook nog graag eitjes) moeten er aan geloven. Een reden extra om te gaan lopen vandaag.

Ik ben deze avond maar 50 minuten gaan lopen, 40 minuten minder dan dat er voorgeschreven staat volgens schema. Maar sinds donderdag sukkel ik met mijn knie. Mijn rechterknie laat het af en toe afweten - lees: doet pijn. Als ik lang moet rechtstaan voel ik een zeurende pijn. Het lopen zelf ging redelijk vlot, qua uithouding, maar na een dik half uur begon de pijn in mijn rechterknie erger te worden, zelfs mijn linkerknie begon soms pijn te doen. Volgens K omdat ik door die pijn in mijn rechterknie waarschijnlijk 'compenserend loop'.

Om niet vijf weken voor de 20 km van Brussel uit te vallen, heb ik besloten dat ik dag per dag ga zien wat haalbaar is voor mijn knie. Liever iets minder getraind de 20 km uitlopen, dan helemaal niet mee kunnen lopen. Van de vrienden die begonnen zijn met lopen, zijn er al een aantal uitgevallen – tijdelijk of definitief - en andere die op verminderde kracht lopen: B kan niet meer meelopen wegens gezondheidsredenen, J en moeke zijn nog steeds herstellende van hun opgelopen blessure, A heeft door te veel werk, tijdelijk een pauze ingelast.

verkeerd been

Het gezegde ‘met het verkeerde been uit bed gestapt’ was een beetje van toepassing op mij deze ochtend. Na een niet al te goede nacht slaap achter de rug en vroeg op de ochtend akelig gedroomd te hebben, stond ik deze ochtend met een slecht gevoel op. De zin om er eens tegenaan te gaan vandaag was ver zoek. Maar ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben toch gaan lopen. En het staat vast, de eerste 10 van de 20 km van Brussel ga ik kunnen lopen aan een stuk. Van de laatste 10 km weet ik nog niet hoe ik die ga uitlopen, maar gelukkig heb ik nog zes weken om te trainen.

Ik hoop maar dat het dit jaar minder warm gaat zijn op de 20 km dan vorig jaar. Toen was het echt te warm om te lopen, mochten jullie dit nog herinneren. Ik had enkel een shortje en een topje aan, en zelfs dat kon ik op het einde nog amper verdragen. Dus leve het lenteweer. Mij hoor je niet klagen over dit lenteweer. Ideaal om te gaan lopen.

grieperig

Op Pasen staat er in mijn schema 45 minuten voorgeschreven. Eigenlijk kijk er 's morgens al een beetje naar uit om die 45 minuten te gaan lopen. K heeft beloofd om met me mee te gaan, vandaar misschien. Het is zacht weer buiten, ideaal om te lopen vind ik zelf.

Uiteindelijk ben ik niet gaan lopen, spijtig genoeg. Een hele winter lang ben ik geen dag ziek geweest, het wordt lente en ik word ziek. Een gevoel van opkomende griep. Koud en warm die zich constant afwisselen, hoofdpijn, keelpijn, een verstopte neus die ademen veel te moeilijk maakt. En veel slapen. Ik heb het gevoel alsof ik een halve dag slaap. Of is dit nog steeds slaap die ik moet inhalen van vorige week?

Dat de ziekte maar snel terug uit mijn lichaam is. Ik ben niet gemaakt om ziek te zijn. Maar wie wel.

67 + 8 (bis)

Aangezien het mijn vrije weekend is, trek ik richting Kempen om te trainen in de bossen. Neen, dit klopt niet helemaal: het is mijn vrije weekend en ik wil het 'thuisfront' nog eens bezoeken en het feit dat ik dan samen met mama en J kan lopen in het bos, is mooi meegenomen. En 75 minuten in gezelschap in een bos lopen, klinkt toch aantrekkelijker dan alleen rondjes lopen aan de rand van Leuven.

Spijtig genoeg kunnen J en mama niet mee gaan lopen. Ze zijn allebei geblesseerd. Ze zijn gisteren voor de eerste keer gaan lopen op beton, maar het is hen niet goed bekomen. J heeft last van zijn knie, mama aan haar spieren rond de enkel. Dat belooft voor de 20 kilometer.

Maar wie gaat me er dan nu gezelschap houden tijdens het lopen en me de juiste weg wijzen in het labyrint van de bossen? Mama wil graag meefietsen terwijl ik loop. Een nieuwe ervaring voor me, maar zeker geen slechte. Ik loop mijn 75 minuten, terwijl ze honderduit vertelt over de afgelopen dagen, over het lopen,… En af en toe verdwalen we in de bossen omdat we zo in ons gesprek opgaan. Gelukkig heeft ze hier al vaker gelopen en vinden we toch de juiste weg terug naar huis.

De 67+8 verhouding van vorige keer bleef gelden: de eerste 67 vielen mee, de laatste 8 niet.

3 maal 3 is 9

Met de gruwelijke ervaring (soms moet je een beetje overdrijven) van vorige week nog in het achterhoofd, begin ik na een paar uur uitstel aan de weerstandstraining die vandaag op het programma staat. Terug 3x3 minuten lopen. En eerlijk gezegd viel het al ietsje beter mee dan vorige keer. Het grootste probleem deze keer was dat ik geen geschikte ademhalingstechniek vond. Hoe ik ook probeerde te ademen, ik had steeds het gevoel dat ik te weinig zuurstof binnenkreeg. Gelukkig dat ik na 3 minuten even op adem mocht komen, al was ‘op hijg komen’ een juistere uitdrukking. Tijdens de korte rustperiodes, heb ik in onze tuin - de weerstandstrainingen loop ik in onze tuin - kunnen genieten van de lente. De foto’s spreken voor zich.

lopen met K

Het wordt moeilijker en moeilijker om op één dag te gaan werken, te gaan lopen volgens schema en dan nog een tekstje te schrijven voor op mijn blog. Dus schrijf ik mijn tekstjes met een beetje uitstel, zoals jullie al gemerkt hebben. Maar ik blijf schrijven. En dankzij KF weet ik hoe je valsspeelt met data zodat alles toch op de juiste dag verschijnt.

Vandaag is K nog eens mee gaan lopen, ondanks het feit dat we geen van beiden zin hadden om te gaan. En eerlijk gezegd, het is veel aangenamer om met zijn tweetjes te gaan lopen dan alleen of met mijn vriend de Ipod. Tijdens het lopen heb ik tijd om na te denken over mijn dagje, een beetje bij te praten met K (volgens J, de vriend van mijn mama, moet je kunnen blijven praten tijdens het lopen), maar vooral blijf ik me er over verbazen dat ik op een dikke twee maanden zonder echt al te veel moeite 50 minuten kan lopen. Ik wil hierbij niet zeggen dat ik af en toe geen stekende pijn - waar dan ook - moet verbijten, of af en toe mezelf moed in moet spreken. Maar toch, gaan lopen wordt aangenamer, bijna echt leuk als het weer mee zit, en het geeft me achteraf een zeer voldaan gevoel. Mocht ik de 20 kmniet halen om welke reden dan ook, mijn conditie is er op vooruit gegaan, al ben ik nog geen gram afgevallen, in tegenstelling tot vele andere lopers (maar er kon ook niet echt veel af). Maar die conditie ga ik na de 20 km proberen te onderhouden, al gaat de druk veel kleiner zijn. Alhoewel, K is me een marathon aan het aanpraten, maar dat zie ik echt niet zitten...

67 + 8

75 minuten. Dat zijn er 15 meer dan 60. Niet echt de moeite om te vermelden, die extra 15 minuten, want wat stelt 15 minuten lopen tegenwoordig nog voor, zou De Overmoed wel eens kunnen zeggen. Ik zeg: loop het zelf maar een keertje. Het lopen verliep vlot tot 65 à 67 minuten, en toen kreeg ik ineens een klop. Mijn benen wilden niet echt meer mee, ik dacht dat ik ging vallen over mijn eigen voeten. Die laatste 8 minuten waren vreselijk zwaar. Dus die 15 extra minuten voor vandaag, waren er ietsje te veel aan. De reactie van vriend K. was streng (maar rechtvaardig - zegt hij zelf): het kan geen kwaad, het is al lang geleden dat je nog eens echt hebt moeten afzien tijdens het lopen. Daar moest ik het mee doen. Ik had me verwacht aan een fiere, trotse reactie. Laat het duidelijk zijn, ik wil best lopen en trainen, maar het moet nog leuk zijn. En te veel afzien is niet leuk.

Tot nu toe had ik nog geen last van een vaak wederkerend fenomeen onder de lange afstand lopers (daar durf ik me ondertussen een heel klein beetje bij te rekenen): kniepijn. Maar die zaterdag heb ik er toch een klein stukje van mogen voelen (dat maakt mij alleen maar een echtere lange-afstandsloopster). Zelfs zondag had ik nog pijn aan mijn knie tijdens het wandelen. Het is een draaglijke pijn, maar ik ik ga zondag rusten en niet de geplande 45 minuten lopen.

weerstand en vergeten spieren

Ik dacht vandaag een leuke, korte ontspannen training tegemoet te gaan: 3 keer 3 minuten lopen, met 3 minuten rust ertussen. Niet eens het vermelden waard eigenlijk. Tot K me uitlegde wat volgens hem de bedoeling was, en toen werd het een ware hel. Weerstandstraining heet dat volgens K. 3 minuten lang de ziel uit mijn lijfje lopen, om daarna 3 minuten te recupereren. En dit scenario 3 keer. Tijdens het lopen had ik het gevoel dat ik mijn benen niet meer kon volgen, dat ik geen adem meer kreeg, dat al mijn ledematen als lood wogen en dat ik elke minuut kon neervallen. Maar ik heb het gehaald. Maar na een dik kwartier rust zit ik nog steeds na te trillen bij de geringste inspanning terwijl ik dit verslagje aan het typen ben. Is dit wel gezond?

Daarnaast heb ik enorme pijn ter hoogte van mijn schouderbladen. Het heeft even geduurd voor ik de oorzaak van die pijn kon achterhalen. Het zit’m in onze legbatterij: onze opgehokte kippen maken hun hok vuil en om die reden heb ik gisteren heel het kippenhok eens een grondige schoonmaakbeurt gegeven. Vandaag mag ik de gevolgen er van dragen. Ik was weer even vergeten dat daar ook nog spieren zaten. Seffens met die pijnlijke rugspieren gaan werken, dat wordt lachen als ik patiënten moet verdraaien of opheffen…

rode benen

Week 9, loopdag 1: 8 kilometer lopen. Hoe kan ik nu weten wanneer ik 8 km gelopen heb? Als ik 20 rondjes loop op de piste van het sportkot weet ik dat de afstand klopt. Het alternatief is ongeveer 50 min. gaan lopen: met een snelheid van 9,6 km/u komt dat ongeveer overeen met 8 km. Ik ga voor het tweede, ik denk dat ik van 20 rondjes knettergek word.

Ik heb een nieuw parcours uitgeprobeerd, maar er zijn twee nadelen aan. Een, het is vooral lopen op beton en dus niet goed voor de knieën. Twee, het is vooral tussen de auto’s. Lopen doe je toch het best in een frisse buitenlucht, ver weg van de uitlaatgassen van de auto’s. Dat was dus de eerste en laatste keer dat ik dat parcours liep.

Het lopen op zich ging redelijk goed, al was het iets te koud voor mijn shortje - maar dat heb je pas door als onderweg bent. Eenmaal ik de eerste 15 a 30 minuten gelopen heb, heb ik het gevoel dat ik vlotter kan lopen, met minder ongemakken. Ben ik een 'diesel' zoals dat dan heet, of is het puur psychologisch?

Ik heb gisteren trouwens ontdekt dat er al meer dan 1000 bezoekers zijn geweest op mijn blog, misschien wel vaak dezelfde bezoekers, maar ik ben in ieder geval toch blij met dat aantal. De berichtjes die ik af en toe krijg, zijn een echt hart onder de riem.

sponsoring

Om te antwoorden op de vraag die gesteld is over de sponsoring: er zijn verschillende opties.

Ofwel kan je voor onze vzw meelopen in de 20 km en je laten sponsoren door vrienden, familie, … voor elke km die je loopt.

Ofwel kan je voor onze vzw meelopen in de 20 km en zorgen wij voor sponsors (sommige mensen sponsoren elke kilometer die gelopen is door lopers die ingeschreven zijn onder vzw dREAMCATCHER).

Ofwel loop je niet mee, maar sponsor je mij per kilometer die ik loop op de 20 km.

Ofwel loop je niet meer, maar ben je een van de sponsors die alle kilometers gelopen door lopers die ingeschreven zijn onder vzw dREAMCATCHER steunt.

Om niet voor onaangename verrassingen te staan, kan je uiteraard een maximumbedrag afspreken waarvoor je ons wil sponsoren, en dan is de uitdaging aan ons om daar te geraken.

En al dat geld, gaat naar ons nieuw project in Plettenberg SA. Voor meer info hierover, neem een kijkje op onze website www.vzwdreamcatcher.be

Dus, iedereen die me wil sponsoren, of wil lopen voor onze vzw, laat het me weten.

recupererend lopen

Een ontspannen tochtje staat er op het programma: 2x15 minuten lopen - een ontspannen tochtje heet dat tegenwoordig, twee maand geleden durfde ik daar niet eens aan beginnen . En vriend K gaat mee lopen, aangezien ik lang genoeg gewacht heb (de Ronde van Vlaanderen is gedaan, en onze Kempische kameraad heeft weeral gewonnen - het wordt saai om naar te kijken).
Wat ik voor de volgende keer moet onthouden is het feit dat met K lopen nooit ontspannend is. Hij verlengt steeds de loopduur en verandert het parcours. In plaats van bergaf in de terugweg te lopen, moest ik de steile ring op en met wind tegen. Maar we zijn er zonder veel moeite geraakt. Er lijkt ondertussen zoiets te zijn als een basisconditie waar ik op kan terugvallen.

een uur

Vandaag wordt het echt serieus: voor de eerste keer in mijn leven zal ik een uur aan een stuk lopen. Al een hele week spookt deze gedachte in mijn hoofd rond. Hoe ga ik dit kunnen waarmaken?

Ik kan met enige trots zeggen dat het me gelukt is, eigenlijk zelfs zonder al te veel moeite. Ik heb ongeveer 9,5 km afgelegd in een uur met een hartslag rond de 164 bpm. Veel meer uitleg hoeft er niet meer bij, he - af een beetje 'zelfstoef' mag.
Toch nog een klein bedankje aan moeke, die samen met mij een uur is gaan lopen, en J. voor het coachen.