triomftocht

Zondagochtend: op tijd opgestaan om rustig te ontbijten en veel te drinken, zoals voorgeschreven. Tegen elf uur mijn laatste maal gegeten (pasta, zoals voorgeschreven), wat me niet echt goed beviel.
Om 12 uur met de vrienden van de vzw vanuit Leuven samen de trein genomen richting Brussel.
Aangekomen aan het jubelpark, hebben we een plaatsje gezocht waar we andere vrienden en familie naar toe konden sturen en waar we na de finisch elkaar terug konden vinden.

Om half drie werd het hoog tijd om nog een laatste keer naar het toilet te gaan. Starten met een volle blaas is niet ideaal. Had ik op voorhand geweten dat de rij wachtenden voor me zo lang was, dan was ik veel eerder naar het toilet geweest. De minuten tikten langzaam voorbij, maar de rij wachtenden voor me werd niet echt veel korter. Ik zag me al te laat aankomen aan de start.

Gelukkig was ik nog op tijd aan de start. Het startschot zelf was oorverdovend, - mijn hartslag dadelijk de hoogte in. Iets meer dan zeven minuten na het startschot, passeerde ik de startklok. Tot dan had ik nog geen meter gelopen. Gelukkig was er dit jaar de chip die de juiste tijd opnam.

Eindelijk kon ik na nog een paar minuten slenterlopen aan de echte race beginnen. Ik voelde me goed, klaar voor de 20 km. Na de eerste kilometers was ik de meeste van mijn vrienden al kwijt, enkel (mijn) KF bleef de hele tijd bij me in de buurt lopen. De eerste tunnel was niet echt aangenaam, veel te veel volk rond me, te benauwend. Ik was blij toen ik het echte licht aan het einde van de tunnel terug zag.

De eerste 10 km verliepen vlot: we waren halfweg zonder al te veel problemen (toch een opluchting). Rond km 13 was het tijd voor het energiedrankje, iets dat ik absoluut niet graag lust, maar ik moest het leegdrinken onder het toeziende oog van KF die nog steeds naast me liep. En het zal zijn nut wel hebben.

Rond km 16 kwamen we ineens M en W terug tegen, ze liepen iets voor ons, ook nog steeds samen. KF heeft ze even ingehaald om hallo te zeggen en heeft zich daarna terug laten afzakken tot waar ik liep. Toen had ik het even moeilijk: ik wist dat er nog maar vier kilometer te gaan was, maar dit was ook het langste dat ik tot nu toe gelopen had tijdens een training. Gelukkig ging dat dipje ook weer even snel voorbij als het opgekomen was.

Pas echt moeilijk kreeg ik het vlak voor het bordje van de 19 km. De helling was moordend. Ik kon niet meer, zag alle mensen rondom me trager beginnen te lopen of zelfs beginnen te wandelen. Maar van KF mocht ik niet stoppen. Desnoods moest ik nog maar wat trager gaan lopen, maar wandelen, neen, daar deden we niet aan mee. Ik heb KF even verwenst. Het was maar heel even. Sorry, KF. Ik heb ongeveer 100 meter gewandeld, ik zat er echt even door. Iets voorbij het bordje van de 19e km ben ik terug beginnen te lopen, zelfs te sprinten. Het lopen ging terug precies alsof het niets was, alsof ik nog geen 19 km had gelopen.

Van vorig jaar wist ik dat de laatste kilometer langer was dan één kilometer, dus ik had me daarop al voorbereid. Bij de tijdklok kwam ik binnen op ongeveer 2 uur en 17 minuten. Na correctie (met de echte tijd van de chip) kwam ik binnen op 2 uur 6 minuten en 49 seconden. Sneller dan ik ooit had durven dromen.

Nu, twee dagen later, kan ik nog steeds moeilijk geloven dat ik echt 20 km heb uitgelopen zonder al te veel moeite. Ik ben nog een beetje stijf in de bovenbenen, maar voor de rest voel ik me opperbest en best fier op mezelf dat ik in ongeveer 18 weken van niets naar 20 km ben geraakt.

Medelopers heb ik al gefeliciteerd, supporters heb ik bedankt... Is het nu echt gedaan?