triomftocht

Zondagochtend: op tijd opgestaan om rustig te ontbijten en veel te drinken, zoals voorgeschreven. Tegen elf uur mijn laatste maal gegeten (pasta, zoals voorgeschreven), wat me niet echt goed beviel.
Om 12 uur met de vrienden van de vzw vanuit Leuven samen de trein genomen richting Brussel.
Aangekomen aan het jubelpark, hebben we een plaatsje gezocht waar we andere vrienden en familie naar toe konden sturen en waar we na de finisch elkaar terug konden vinden.

Om half drie werd het hoog tijd om nog een laatste keer naar het toilet te gaan. Starten met een volle blaas is niet ideaal. Had ik op voorhand geweten dat de rij wachtenden voor me zo lang was, dan was ik veel eerder naar het toilet geweest. De minuten tikten langzaam voorbij, maar de rij wachtenden voor me werd niet echt veel korter. Ik zag me al te laat aankomen aan de start.

Gelukkig was ik nog op tijd aan de start. Het startschot zelf was oorverdovend, - mijn hartslag dadelijk de hoogte in. Iets meer dan zeven minuten na het startschot, passeerde ik de startklok. Tot dan had ik nog geen meter gelopen. Gelukkig was er dit jaar de chip die de juiste tijd opnam.

Eindelijk kon ik na nog een paar minuten slenterlopen aan de echte race beginnen. Ik voelde me goed, klaar voor de 20 km. Na de eerste kilometers was ik de meeste van mijn vrienden al kwijt, enkel (mijn) KF bleef de hele tijd bij me in de buurt lopen. De eerste tunnel was niet echt aangenaam, veel te veel volk rond me, te benauwend. Ik was blij toen ik het echte licht aan het einde van de tunnel terug zag.

De eerste 10 km verliepen vlot: we waren halfweg zonder al te veel problemen (toch een opluchting). Rond km 13 was het tijd voor het energiedrankje, iets dat ik absoluut niet graag lust, maar ik moest het leegdrinken onder het toeziende oog van KF die nog steeds naast me liep. En het zal zijn nut wel hebben.

Rond km 16 kwamen we ineens M en W terug tegen, ze liepen iets voor ons, ook nog steeds samen. KF heeft ze even ingehaald om hallo te zeggen en heeft zich daarna terug laten afzakken tot waar ik liep. Toen had ik het even moeilijk: ik wist dat er nog maar vier kilometer te gaan was, maar dit was ook het langste dat ik tot nu toe gelopen had tijdens een training. Gelukkig ging dat dipje ook weer even snel voorbij als het opgekomen was.

Pas echt moeilijk kreeg ik het vlak voor het bordje van de 19 km. De helling was moordend. Ik kon niet meer, zag alle mensen rondom me trager beginnen te lopen of zelfs beginnen te wandelen. Maar van KF mocht ik niet stoppen. Desnoods moest ik nog maar wat trager gaan lopen, maar wandelen, neen, daar deden we niet aan mee. Ik heb KF even verwenst. Het was maar heel even. Sorry, KF. Ik heb ongeveer 100 meter gewandeld, ik zat er echt even door. Iets voorbij het bordje van de 19e km ben ik terug beginnen te lopen, zelfs te sprinten. Het lopen ging terug precies alsof het niets was, alsof ik nog geen 19 km had gelopen.

Van vorig jaar wist ik dat de laatste kilometer langer was dan één kilometer, dus ik had me daarop al voorbereid. Bij de tijdklok kwam ik binnen op ongeveer 2 uur en 17 minuten. Na correctie (met de echte tijd van de chip) kwam ik binnen op 2 uur 6 minuten en 49 seconden. Sneller dan ik ooit had durven dromen.

Nu, twee dagen later, kan ik nog steeds moeilijk geloven dat ik echt 20 km heb uitgelopen zonder al te veel moeite. Ik ben nog een beetje stijf in de bovenbenen, maar voor de rest voel ik me opperbest en best fier op mezelf dat ik in ongeveer 18 weken van niets naar 20 km ben geraakt.

Medelopers heb ik al gefeliciteerd, supporters heb ik bedankt... Is het nu echt gedaan?

2:06:48

Bedankt Rita, Martine, Marijke, Alexander, Els, Koen, Annelie, Kris, Ben, moeke, Johan, Werner, Karen, mamakoen, papakoen, Filip en Cedric.

Proficiat Bram, Katrien, Koen, Marjan, Koen, Wouter, Ann.

De rest volgt later.

17749

Binnen ongeveer 24 uur is het zover. De lang verwachte 20 km van Brussel. En eerlijk gezegd ben ik er de laatste dagen meer mee bezig dan ik had verwacht: ik ben een beetje op mijn eten aan het letten, ik drink extra veel (maar niet te veel [best geen] alcohol), ik ga op tijd slapen, ….
Alles staat vandaag in het teken van morgen.

Deze week ben ik nog maar een keer gaan lopen, woensdag een uurtje. Eigenlijk wilde ik gisteren nog een half uur gaan lopen, maar het weer zat niet mee en ik heb een hele dag op de hond van vrienden gebabysit, wat al heel veel energie van me gevraagd had. En vandaag vind ik het te laat, stel dat ik me blesseer en niet meer mee kan lopen, of dat het vandaag echt niet mee zit om te lopen, dan zakt de moed me misschien al mijn schoenen voor ik begin.

De volgende keer dat ik iets op mijn blog zet, zal het waarschijnlijk het resultaat van die weken training zijn...

Morgen ben ik te herkennen aan het nummer 17749 op mijn rug.

perfect, maar die knie

Na twee mindere looptrainingen - de moed om de 20 km zonder al te veel problemen uit te lopen was ver zoek - was ik vandaag zeer gelukkig met een bijna perfecte looptraining. Omdat ik deze week geen al te grote inspanningen wil leveren (zodat ik goed uitgerust aan de 20 km kan beginnen) ben ik vandaag (ik durf bijna zeggen 'maar') een uurtje gaan lopen. Het lopen op zich verliep vlot: geen steken, geen lastige eerste tien à vijftien minuten,... Alleen, het was bijna perfect. Mijn rechterknie liet halverwege het lopen weer van zich horen. Deze keer was het niet ter hoogte van de knieschijf, maar eerder de binnenzijde van mijn knie die pijn deed. En zelfs nu doet het nog pijn als ik wandel. Maar misschien is lopen en daarna nog gaan werken in de nacht geen ideale combinatie.
Die knieën van lopers toch. Iedereen heeft er vroeg of laat blijkbaar wel eens last van. Is lopen dan wel zo gezond als mensen beweren?

Hopelijk is de pijn maar van korte duur, zoals alle vorige keren. Ik ben er serieus over aan het twijfelen om een knieband te gaan halen zodat ik mijn knie een beetje kan ondersteunen tijdens de 20 km, ofwel gaat onze kinesiste (klinkt professioneel he) mijn knie moeten intapen. We zien wel, zondag is nog een aantal dagen weg.

gastschrijver

KF aan het woord. Op verzoek van. Niet die bekende KF die je kent van hier. Of hier. Of hier. Gewoon, KF waar B haar dagen mee slijt. En af en toe haar kilometers mee afmaalt. Vanmorgen gingen we er nog eens samen voor, allebei met frisse tegenzin, en ik een beetje ongerust. Al een paar weken niet meer in de zaal gevoetbald om blaren te vermijden (want met blaren kon ik niet meer gaan lopen), woensdag dan toch nog eens buiten gevoetbald op een veldje de naam niet waardig en uiteraard mijn enkel omgeslagen in een put in het gras. ***** denk je dan. Of ***. Of *******.

De ongerustheid had dus met die enkel te maken. Hij heeft het gehouden, of toch ten dele. Ik kan er op lopen, maar niet mijn normale tempo. En mijn benen zijn ook vermoeider dan anders (omdat ik 'compenserend loop'?). Nog een week om die enkel in orde te krijgen. En gelukkig is E van de vzw kinesiste. Ze weet het nog niet, maar misschien mag ze mijn enkel wel intapen voor de 20 km. Ze coördineert deze fundraising-actie, en vanaf nu hoort dat ook bij haar takenpakket.

all by myself

Met tegenzin (wat toch al lang geleden was) gaan lopen deze voormiddag. De tegenzin heeft waarschijnlijk veel te maken met het feit dat ik alleen moest gaan lopen (je geraakt toch snel gewend aan het samen lopen), maar zeker ook omdat ik nu al om 11 uur ben gaan lopen (moet deze namiddag gaan werken). Om 11 uur heeft mijn lichaam nog geen zin om te gaan lopen, het is nog niet klaar voor een zware inspanning. Hoe gek dit ook klinkt, elke keer mag ik het aan den lijve ondervinden tijdens het lopen. Het voelt een beetje aan als gaan lopen zonder gegeten te hebben: het gevoel van een lege maag, benen die niet altijd mee willen, het idee dat je aan een slakkentempo aan het lopen bent, … Gelukkig dat de 20 km pas in de namiddag begint.

Maar genoeg geklaagd. Wie was hier weer een paar dagen geleden aan het opscheppen dat zij een uur kon lopen zonder problemen.

titelloos

Na een weekje van weinig sport vlieg ik er terug in. De laatste twee weken zijn aangebroken, nooit gedacht dat die 14 weken training voor de 20 kilometer zo snel voorbij zouden gaan, en zeker niet dat ik het ooit zou volhouden. In begin kon ik amper 10 minuten lopen zonder buiten adem te geraken, nu loop ik zonder problemen een uur (klinkt dit te hoogmoedig? - het is nu eenmaal zo). Mocht er in de laatste twee weken nog iets gebeuren waardoor ik niet mee kan lopen op 28 mei, dan is er nog niets verloren: ik heb de loopkriebels te pakken, en ben van plan om na de 20 kilometer te blijven lopen, maar dan zonder schuldgevoelens als ik eens een keertje oversla.

Vandaag een dik uur gaan lopen met KT. En ik moet zeggen, het gevoel dat ik de laatste keer had toen ik met hem ging lopen, klopt niet meer: ik ben niet meer het kindje dat achter papa aan zit te hollen. We zitten ongeveer op het zelfde looptempo. Misschien heb ik toch iemand gevonden om mee samen te lopen tijdens de 20 kilometer. Al kan je niet echt zeggen dat je alleen loopt als je in een massa van 25000 andere mensen loopt.

sauna

Vandaag is het moederdag voor een deel van het land. Voor mensen uit de provincie Antwerpen is het pas moederdag op 15 augustus, dus ik kwam er vandaag goedkoop van af. Maar voor alle mama’s die dit lezen, gelukkige moederdag.

In plaats van te gaan lopen vandaag (wat ik zeker had moeten doen aangezien ik deze week nog maar een keertje ben gaan lopen - shame on me!), heb ik mijn lichaam gezuiverd. Een dagje relaxen in de sauna. Mijn lichaam is nu afvalstoffenvrij. Klaar om er weer volledig tegenaan te gaan voor de laatste twee weken voorbereiding voor de 20 km. Omdat af en toe training van andere spieren ook goed is, en om mijn enorm grote schuldgevoel een beetje te sussen, heb ik in het zwembad van de sauna ongeveer een kilometer gezwommen. Waarschijnlijk tot ergernis van mensen die even dachten rustig af te koelen in het zwembad. Sorry, maar het is allemaal voor het goede doel.

zoek de 7 (?) verschillen

In januari zag mijn onderste er zo (L) uit, vandaag loop ik hier (R) mee door het leven... Veel verschil zie ik eigenlijk niet.

lopen, maar niet met A en S

Het schuldgevoel is te groot. Nog geen een keer ben ik gaan lopen deze week. Gelukkig zijn er nog een aantal vrienden die me op het rechte pad houden. Ik heb vandaag afgesproken om nog eens samen met A. en S. te gaan lopen. We spreken ergens halverwege onze tocht af om het laatste stukje samen te lopen. Door een klein misverstand is het uiteindelijk niet gelukt om samen te lopen. Spijtig. Volgende keer spreken we af aan het begin van onze looptocht, zodat we elkaar niet meer mislopen.

weekoverzicht

Na een overdrukke week, vind ik eindelijk nog eens tijd om mijn blog up to date te brengen en te gaan lopen. Tussen het werken door ben ik woensdag naar een optreden van Cocorosie geweest, donderdag naar een benefietvoorstelling (voor onze vzw) van Wouter Deprez – en hoewel ik zelf niet zo’n fan ben van dergelijke voorstellingen, moet ik toegeven dat ik me geamuseerd heb tijdens de voorstelling, vrijdag moest ik naar een trouwfeest en zaterdag verjaarde de moeder van K. Voor haar verjaardag zijn we ’s avonds gaan bowlen. Natuurlijk bracht ik er weer niet veel van terecht. Meer ballen in de goot dan raak. De volgende dag deden mijn spieren ontzettend pijn ter hoogte van mijn billen. Een vreemde ervaring, want daar was ik nog nooit stijf geweest. En hoe ik daar zoveel pijn kan hebben, is me nog steeds een raadsel.

En zo werd het zondag voor ik er erg in had. Hoog tijd om nog eens lang te gaan lopen (ik heb 87 minuten gelopen), en het weer valt goed mee. K gaat mee lopen, wat het lopen veel aangenamer maakt. Sinds er af en toe iemand mee gaat lopen, is alleen gaan lopen veel minder aantrekkelijk.

Het lopen zelf ging redelijk vlot, qua uithouding mag ik zeker niet klagen, ik heb zelden nog last van stekende pijnen (als ik al eens een stekende pijn heb, is die vaak van korte duur en voorbijgaande aard), het ademen gaat goed, alleen blijf ik pijn hebben aan mijn knieën en bekken als ik langer dan een uur ga lopen. Gelukkig is het maar van korte duur. Meestal heb ik de dag nadien of een paar dagen erna bijna geen pijn meer. Sinds kort heb ik wel een nieuwe vreemde ervaring als ik steile hellingen oploop. In plaats van zware benen te krijgen door de inspanning, beginnen mijn armen meestal als lood te wegen. Het lijkt een gevolg te zijn van te weinig zuurstof. Zo voelt het in ieder geval aan. Meestal, kort nadat ik op de top van de helling ben, is het gevoel ook weer verdwenen. Weet er iemand hoe dit komt?

cocorosie

Tussen al de drukte door, had ik exact een uurtje tijd om te sporten en me te douchen. Om half zes was het nog behoorlijk warm om te lopen, gelukkig dat ik maar een half uurtje moest lopen. Het is een onaangename warmte, een stekende zon en een tropisch vochtige lucht, wat het ademen bemoeilijkte. Het deed me weer even denken aan de tijd van de ‘luchtdeeltjes’.

’s Avonds stond er een optreden van Cocorosie op het programma in het Koninklijk Circus in Brussel. Het optreden was gewoon fantastisch, ik kreeg er kippenvel van - hoewel het ontzettend warm was binnen (zelfs ik zat na vijf minuten te zweten, iets dat zelden voorkomt).

80 minuten!

Het is vandaag feest van de arbeid, een extra rustdag voor de meeste mensen. Ik ga er ook een echte rustdag van maken. Het enige actieve dat vandaag op mijn planning staat, is gaan lopen. Maar het weer zit niet mee. Het regent. Dan maar in de regen gaan lopen. Met regen vertrokken en met regen terug thuis gekomen. Niet echt ideaal. De laatste tien minuten had ik het ontzettend koud, zelfs al lopend. Al mijn kleren waren doornat. Maar, ik mag met een beetje veel trots zeggen dat ik 80 minuten gelopen heb, zonder al te veel moeite. Enkel mijn knieën deden af en toe pijn tijdens het lopen. Het vooropgestelde doel was 75 minuten - nog eens kijken of mijn knieën dit zouden volhouden, maar het werden er dus 80. En net zoals de vorige keer, heb ik de laatste paar honderd meter al sprintend afgelegd. Ik geraak stapje voor stapje dichter bij de 20 km.