doelloos sporten

Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik nog eens iets op mijn blog geschreven heb. Zelfs mijn mama vroeg al of ik nog aan sport deed. Dus hoog tijd om alle mensen gerust te stellen, maar vooral mezelf.
Ik ben nog aan het lopen en zwemmen, maar wel in een minder strak schema dan voor de 20 km.

Ik ben nog een paar keer gaan zwemmen en een keer een uurtje gaan lopen. En het gaat allemaal zonder veel moeite. Toch blijft er de angst, dat als ik niet voldoende blijf lopen en zwemmen, ik terug van nul moet beginnen en daar heb ik absoluut geen zin in.

En misschien is het wel waar, zoals sommigen me reeds vertelden: als je geen doel voor ogen hebt, is het moeilijker om vol te houden. Een aantal weken geleden stond er al eens iets te lezen over de triatlon, waar ik absoluut niet voor ga trainen, veel te zwaar. Maar er bestaat ook iets als een triatlon, waar je met drie kan aan meedoen. De ene loopt, de andere zwemt en de derde fietst. En dat is misschien wel iets voor me. Misschien toch terug een nieuw doel voor ogen.

Donderdag ben ik nog eens een keertje gaan lopen, maar door de aankomende hittegolf ben ik niet ver geraakt. De bedoeling was om een uurtje te gaan lopen, maar halverwege kon ik echt niet meer. De rest van de tocht hebben we (K ging de eerste keer sinds de 20 kilometer nog eens mee lopen) al wandelend afgelegd. Het was nog veel te warm om te lopen. En sindsdien ben ik nog niet opnieuw gaan lopen. Het is ontzettend warm, zelfs ’s avonds is het nog warm tot 22 uur. Veel te warm...
Maar ik zit niet stil. Gisteren ben ik nog eens een keertje gaan zwemmen samen met H. Aangezien ik vorige keer niet echt het voldane gevoel had van gesport te hebben, heb ik er een schepje bovenop gedaan. Ik heb een kilometer gezwommen. Niet aan een stuk. Ik ben halverwege even een paar minuutjes aan de kant blijven hangen. Maar ik heb die kilometer zonder al te veel problemen gehaald. Op naar de volgende zwemsessie zou ik zeggen. K is me al een kwarttriatlon aan het aanpraten...

Straks gaan we M&A uitwuiven in Zaventem. Ze vertrekken voor 5 maanden naar Zuid-Afrika om Die Sterreweg, het nieuwe project van vzw dREAMCATCHER verder uit de grond te stampen. Als hun verblijf een even groot succes gaat zijn als hun afscheidsbarbecue, dan kan het daar niet misgaan!

niet geschreven, wel gesport

De loopkriebels hebben me blijkbaar harder te pakken dan ik dacht. Ik ben dinsdag na de twintig kilometer twintig minuutjes gaan uitlopen - de benen even strekken na de 20 kilometer, heet dat dan hoogmoedig. Zaterdag 3 juni ben ik voor het eerst nog eens een uurtje gaan lopen en het ging bijna vanzelf. Alleen deed mijn knie op het einde wel een beetje pijn. Ik heb er na het lopen ijs op gelegd en het heeft geholpen. Een dag later voelde ze nog een beetje broos aan, maar de pijn was zo goed als weg. Het was best leuk om nog eens te gaan lopen. Door een druk werkschema had ik eerder die week nog geen tijd gehad om te gaan lopen en geloof het of niet, ik werd er een beetje treurig van. Ik had het gevoel dat ik iets miste.

Op Pinksterzondag wilde ik een paar baantjes gaan zwemmen, om de 'loopgewrichten’ een beetje te ontlasten en de andere spieren eens te gebruiken. Ik was benieuwd. Vroeger was ik een echte waterrat, maar het is ondertussen al jaren geleden dat ik nog eens echt gezwommen heb. Die eerste poging om te gaan zwemmen, viel in het water (hoe verzin ik het). Toen ik aankwam aan het zwembad, was het loket al gesloten. Blijkbaar is het zwembad op een zondag maar open tot vijf uur. De positieve noot aan de trip: ik heb nu een flyer met alle openingsuren van het zwembad. Zo zal ik de volgende keer niet meer voor gesloten deuren staan.

Mijn tweede zwempoging verliep beter. Het was heerlijk rustig in het zwembad. Buiten een jonge vrouw in de andere baan naast me, was er niemand. Voor heel even maar. Kort na mijn aankomst in het zwembad kwam er ook een school kinderen zwemmen. Gedaan met alle rust.
Als beginnende zwemster, wist ik natuurlijk niet hoeveel baantjes of hoe lang ik het beste kon zwemmen voor de eerste keer. Dus heb ik maar baantjes zitten zwemmen tot mijn armen moe begonnen te worden van steeds dezelfde beweging. Volgende keer denk ik dat ik toch iets langer ga zwemmen: later op de dag had ik het gevoel alsof ik helemaal niet was gaan zwemmen. Ik was niet moe, had nergens pijn of last van. Zou ik misschien te weinig gezwommen hebben? Of bestaat zoiets niet?

Eigenlijk is het fijn om nog eens een tekstje te schrijven op mijn blog. Wat eerder af en toe een zware opdracht voor me was - weeral eens iets schrijven over mijn loopervaringen, wie interesseert zich hier nu nog in, miste ik nu een beetje…. Af en toe ging ik wel nog eens kijken, en ik stond elke keer versteld: het aantal mensen die mijn blog lezen, blijft toch nog altijd stijgen. Hier is dus nieuw leesvoer voor de trouwe fans.

triomftocht

Zondagochtend: op tijd opgestaan om rustig te ontbijten en veel te drinken, zoals voorgeschreven. Tegen elf uur mijn laatste maal gegeten (pasta, zoals voorgeschreven), wat me niet echt goed beviel.
Om 12 uur met de vrienden van de vzw vanuit Leuven samen de trein genomen richting Brussel.
Aangekomen aan het jubelpark, hebben we een plaatsje gezocht waar we andere vrienden en familie naar toe konden sturen en waar we na de finisch elkaar terug konden vinden.

Om half drie werd het hoog tijd om nog een laatste keer naar het toilet te gaan. Starten met een volle blaas is niet ideaal. Had ik op voorhand geweten dat de rij wachtenden voor me zo lang was, dan was ik veel eerder naar het toilet geweest. De minuten tikten langzaam voorbij, maar de rij wachtenden voor me werd niet echt veel korter. Ik zag me al te laat aankomen aan de start.

Gelukkig was ik nog op tijd aan de start. Het startschot zelf was oorverdovend, - mijn hartslag dadelijk de hoogte in. Iets meer dan zeven minuten na het startschot, passeerde ik de startklok. Tot dan had ik nog geen meter gelopen. Gelukkig was er dit jaar de chip die de juiste tijd opnam.

Eindelijk kon ik na nog een paar minuten slenterlopen aan de echte race beginnen. Ik voelde me goed, klaar voor de 20 km. Na de eerste kilometers was ik de meeste van mijn vrienden al kwijt, enkel (mijn) KF bleef de hele tijd bij me in de buurt lopen. De eerste tunnel was niet echt aangenaam, veel te veel volk rond me, te benauwend. Ik was blij toen ik het echte licht aan het einde van de tunnel terug zag.

De eerste 10 km verliepen vlot: we waren halfweg zonder al te veel problemen (toch een opluchting). Rond km 13 was het tijd voor het energiedrankje, iets dat ik absoluut niet graag lust, maar ik moest het leegdrinken onder het toeziende oog van KF die nog steeds naast me liep. En het zal zijn nut wel hebben.

Rond km 16 kwamen we ineens M en W terug tegen, ze liepen iets voor ons, ook nog steeds samen. KF heeft ze even ingehaald om hallo te zeggen en heeft zich daarna terug laten afzakken tot waar ik liep. Toen had ik het even moeilijk: ik wist dat er nog maar vier kilometer te gaan was, maar dit was ook het langste dat ik tot nu toe gelopen had tijdens een training. Gelukkig ging dat dipje ook weer even snel voorbij als het opgekomen was.

Pas echt moeilijk kreeg ik het vlak voor het bordje van de 19 km. De helling was moordend. Ik kon niet meer, zag alle mensen rondom me trager beginnen te lopen of zelfs beginnen te wandelen. Maar van KF mocht ik niet stoppen. Desnoods moest ik nog maar wat trager gaan lopen, maar wandelen, neen, daar deden we niet aan mee. Ik heb KF even verwenst. Het was maar heel even. Sorry, KF. Ik heb ongeveer 100 meter gewandeld, ik zat er echt even door. Iets voorbij het bordje van de 19e km ben ik terug beginnen te lopen, zelfs te sprinten. Het lopen ging terug precies alsof het niets was, alsof ik nog geen 19 km had gelopen.

Van vorig jaar wist ik dat de laatste kilometer langer was dan één kilometer, dus ik had me daarop al voorbereid. Bij de tijdklok kwam ik binnen op ongeveer 2 uur en 17 minuten. Na correctie (met de echte tijd van de chip) kwam ik binnen op 2 uur 6 minuten en 49 seconden. Sneller dan ik ooit had durven dromen.

Nu, twee dagen later, kan ik nog steeds moeilijk geloven dat ik echt 20 km heb uitgelopen zonder al te veel moeite. Ik ben nog een beetje stijf in de bovenbenen, maar voor de rest voel ik me opperbest en best fier op mezelf dat ik in ongeveer 18 weken van niets naar 20 km ben geraakt.

Medelopers heb ik al gefeliciteerd, supporters heb ik bedankt... Is het nu echt gedaan?

2:06:48

Bedankt Rita, Martine, Marijke, Alexander, Els, Koen, Annelie, Kris, Ben, moeke, Johan, Werner, Karen, mamakoen, papakoen, Filip en Cedric.

Proficiat Bram, Katrien, Koen, Marjan, Koen, Wouter, Ann.

De rest volgt later.

17749

Binnen ongeveer 24 uur is het zover. De lang verwachte 20 km van Brussel. En eerlijk gezegd ben ik er de laatste dagen meer mee bezig dan ik had verwacht: ik ben een beetje op mijn eten aan het letten, ik drink extra veel (maar niet te veel [best geen] alcohol), ik ga op tijd slapen, ….
Alles staat vandaag in het teken van morgen.

Deze week ben ik nog maar een keer gaan lopen, woensdag een uurtje. Eigenlijk wilde ik gisteren nog een half uur gaan lopen, maar het weer zat niet mee en ik heb een hele dag op de hond van vrienden gebabysit, wat al heel veel energie van me gevraagd had. En vandaag vind ik het te laat, stel dat ik me blesseer en niet meer mee kan lopen, of dat het vandaag echt niet mee zit om te lopen, dan zakt de moed me misschien al mijn schoenen voor ik begin.

De volgende keer dat ik iets op mijn blog zet, zal het waarschijnlijk het resultaat van die weken training zijn...

Morgen ben ik te herkennen aan het nummer 17749 op mijn rug.

perfect, maar die knie

Na twee mindere looptrainingen - de moed om de 20 km zonder al te veel problemen uit te lopen was ver zoek - was ik vandaag zeer gelukkig met een bijna perfecte looptraining. Omdat ik deze week geen al te grote inspanningen wil leveren (zodat ik goed uitgerust aan de 20 km kan beginnen) ben ik vandaag (ik durf bijna zeggen 'maar') een uurtje gaan lopen. Het lopen op zich verliep vlot: geen steken, geen lastige eerste tien à vijftien minuten,... Alleen, het was bijna perfect. Mijn rechterknie liet halverwege het lopen weer van zich horen. Deze keer was het niet ter hoogte van de knieschijf, maar eerder de binnenzijde van mijn knie die pijn deed. En zelfs nu doet het nog pijn als ik wandel. Maar misschien is lopen en daarna nog gaan werken in de nacht geen ideale combinatie.
Die knieën van lopers toch. Iedereen heeft er vroeg of laat blijkbaar wel eens last van. Is lopen dan wel zo gezond als mensen beweren?

Hopelijk is de pijn maar van korte duur, zoals alle vorige keren. Ik ben er serieus over aan het twijfelen om een knieband te gaan halen zodat ik mijn knie een beetje kan ondersteunen tijdens de 20 km, ofwel gaat onze kinesiste (klinkt professioneel he) mijn knie moeten intapen. We zien wel, zondag is nog een aantal dagen weg.