iron lady

Met nieuwe muziek – zoals aangekondigd The Elected, Rilo Kiley en Jenny Lewis – op mijn ipod, die mijn liefste vriend K. er voor mij heeft opgezet, zou je denken dat het lopen vandaag een makkie is. Maar niets is minder waar.

Aangezien ik dinsdag te hard heb afgezien van het fietsen in de koude, begin ik mijn looptocht aan de voordeur, om zo opgewarmd de rest van het trainingsprogramma rondjesgewijs af te malen op het sportkot. (Ik loop graag op het sportkot omdat dit een zachtere ondergrond is dan versteende weg, en dus minder belastend voor mijn knieën. Blijkbaar is regelmatig afwisselen van ondergrond ook beter om te lopen – heb ik eens gehoord).

Ik ben nog maar net de hoek van de straat om of ik moet al een redelijk steile helling omhoog lopen, wat me zwaar valt. Ik heb het gevoel dat ik loden benen heb. Geef mij dan toch maar liever bovenbeenstijfheid (zoals dinsdag) dan die loden benen. Heel de loopsessie, blijf ik zware benen hebben. Toch heb ik volgehouden tot de laatste seconde. Opgeven, nooit.

Toen ik begon aan mijn eerste looptraining, zo’n vier weken geleden, vond ik het heerlijk om ’s morgens te gaan lopen. Nu, na vier weken, heb ik het gevoel dat ’s avonds lopen na een dagje werken me veel beter valt dan ’s morgens lopen. Zou ik deze morgen niet genoeg gegeten hebben, zou ik nog teveel aan het slapen zijn geweest, of zou het gewoon geweest zijn omdat ik slecht geslapen had. Ik weet het niet. Kan iemand me uitleggen waarom ik de ene dag het gevoel heb dat ik alles aan kan tijdens het lopen en waarom ik de volgende keer zo hard moet afzien om mijn ene been voor het andere te krijgen? Had ik nu ook maar even een echte professional die me begeleidde en me een antwoord kon verschaffen op dit soort vragen. Er zijn geen zekerheden meer…