blessureleed

Vandaag was het landschap prachtig om in rond te lopen. De grond en de bomen waren bedekt met een dun laagje poedersneeuw, af en toe kwamen er een aantal stralen zon kijken door de witte wolken en de vogeltjes zongen op de achtergrond. Wat heb je nog meer nodig om je dag vol energie te beginnen. Misschien was dit mooie landschap enkel bedoeld om je dik aan te kleden tegen de koude en erin te wandelen en in mindere mate geschikt om erin te lopen. Mijn handen waren bevroren: ben mijn handschoenen vergeten in mijn locker op mijn werk, en mijn kin en onderlip voelde ik op het einde van het lopen niet meer. Eenmaal terug binnen in mijn warme appartementje ontdooide mijn kin en onderlip langzaam. Om je een idee te geven hoe het voelt: denk aan een bezoekje aan de tandarts waarbij je verdoofd wordt en dan het moment dat die verdoving langzaamaan begint uit te werken. Je kan al praten, maar hebt het gevoel dat je met een dubbele tong praat.

Mijn eerste blessure(s) zijn ook een feit. Heb twee schaafwonden op mijn heupbeen van de Ipod die ik aanheb tijdens het lopen. Tijdens het lopen steek ik deze meestal tussen de rekker van mijn loopbroek, maar blijkbaar schuurt hij tijdens het lopen over mijn heupbeen.

En mijn andere blessure liep ik gisterenavond op tijdens het scheren van mijn benen. Tja, vrouwelijke onderhoudswerken. Het is jaren geleden dat ik me nog eens gesneden heb, maar gisteren was het dus zover. En net ter hoogte van mijn achillespees (tendo calcaneus voor de kenners). Het eerste dat door mijn hoofd ging, was dat ik morgen niet zou kunnen lopen omdat mijn loopschoen de hele tijd over die wonde zou schuren, maar bij wonder is de wonde net ietsje hoger dan waar mijn loopschoen komt. We mogen af en toe toch een beetje geluk hebben bij een ongelukje.